Chillout 11. 80% czyli perfekcjonizm kontrolowany

Sesja. Nauka do oporu. I chociaż wszystko już umiem i przewałkowałam materiał do egzaminu już kilka razy to nie wyjdę z domu, bo przecież nie mogę stracić tego 'bezcennego czasu'. Muszę być przygotowana na 110%. Sama zakazuję sobie przyjemności, chwili odpoczynku i skazuję się na stres i zmęczenie.
 
Ten sam scenariusz powtarza się we wszystkich innych obszarach życia. Poprawianie, dopracowywanie, udoskonalanie tego, co już jest wystarczająco dobre. Winny jest jeden podstępny wróg - perfekcjonizm.

Nie mogę powiedzieć, że takie podejście nie wniosło niczego pozytywnego do mojego życia. Dzięki moim niesamowicie perfekcjonistycznym zapędom:

• przez wszystkie lata studiów dostawałam stypendium naukowe,
• zyskuje wiarygodność we wszelkich dziedzinach - w szkole, pracy, zadaniach grupowych - w końcu wiadomo, że dam z siebie wszystko,
• do minimum ograniczam pomyłki co jest dość istotne np. przy moim charakterze pracy,
•  nie znam czegoś takiego, jak problem z prokrastynacją i odkładaniem na później.

I to by było na tyle pozytywów. Mroczna prawda wygląda tak, że perfekcjonizm kosztuje mnie masę nerwów i jeszcze więcej straconego czasu. Na szczęście postanowiłam się opamiętać i zastosowałam w tym celu bardzo prostą metodę.

80% - tyle naprawdę wystarczy. Nie wszystko musi być dopracowane i dopięte na ostatni guzik. Szczególnie jeżeli przez te 'drobne' poprawki tracę kilka kolejnych dni. Zapominamy o masowo powtarzanych frazesach typu "kiedy coś robisz, dawaj z siebie wszystko". Nie wszystko - to nie ma sensu i zwyczajnie się nie opłaca.

Teoria brzmi pięknie i gładko. W praktyce nie jest oczywiście tak łatwo i przyjemnie. Zaczęłam kilka dni temu od mojej największej bolączki, czyli pracy magisterskiej. Jak możecie się domyślić tworzenie tego wiekopomnego dzieła przez perfekcjonistę jest drogą przez mękę. Tym razem postanowiłam się opamiętać.

Na tablicy nad biurkiem przywiesiłam zwykłą karteczkę z napisem "80%". Możecie mi wierzyć na słowo, że ten banalny sposób naprawdę działa. Za każdym razem gdy mam ochotę coś po raz trzeci poprawić, kieruje wzrok na tą liczbę i hamuję się przed niekończącymi udoskonaleniami.

Zamiast poprawiać rozdział przez cały tydzień, rozprawiłam się z tym w dwa dni.
Czy jest idealnie? - Nie.
Czy nie denerwuje mnie to? - Trochę.

Ale dużo bardziej jestem dumna z faktu, że tym razem nie przesadziłam i mam jeszcze czas na inne, równie ważne dla mnie rzeczy i zwykłe przyjemności. Bo przecież praca i tak pójdzie do ostatecznej poprawki - niezależnie jak ją napiszę i tak będę musiała coś w niej poprawić. Jak każdy. Wcześniej chodziłam na seminarium z idealnie dopracowanymi rozdziałami i kończyło się to identycznie - zawsze trzeba coś dopisać, coś wykreślić, zmienić.

To kolejne więzienie, z którego najwyższa pora się uwolnić. I ta ucieczka zaczyna mi się coraz bardziej podobać. Ktoś się przyłącza?

Zobacz też mój profil
na Facebook'u Zagłosuj na Happyholic w
konkursie Blog Roku 2013 Obserwuj Happyholic
na BlogLovin