Chillout 8. Strażniczka własnego więzienia

Właściwie przez pół godziny myślałam nad tym, jak zacząć ten wpis. Nic szczególnie poetyckiego nie przyszło mi do głowy, więc po prostu przyznam się do swojej słabości.

Jestem strażniczką swojego własnego więzienia.

To dość bolesne uświadomić sobie, że sama jestem osobą odpowiedzialną za swój stres i problemy. I chociaż wiem, że to głupie, niedorzeczne, niedojrzałe to i tak wciąż od nowa zamykam się w klatce swoich ograniczeń.

Nie chciałabym prowadzić tego wpisu w melodramatycznym tonie, dlatego od razu przejdę do sedna sprawy i opowiem wam o co właściwie chodzi z tym więzieniem i w jakich trzech obszarach sama się ograniczam. Być może ktoś z was również odnajdzie siebie w którejś z tych 'więziennych celi'. Będzie dość osobiście, ale czasem chyba tak warto.

 

1. Co inni sobie o mnie pomyślą

To jeden z tych punktów, w których naprawdę sama siebie nie mogę zrozumieć. Śmieję się z tego, jak bardzo ludzie przejmują się zdaniem innych np. w miasteczkach, w których najważniejsze jest to 'żeby ludzie nie gadali', podczas gdy w innych dziedzinach tak samo boję się być sobą, robić to na co naprawdę mam ochotę. 

Wiele razy zastanawiałam się z czego to wynika. Ze strachu przed krytyką, brakiem pewności siebie, przeświadczeniem, że ktoś mnie wyśmieje?

Sama wymyśliłam sobie to więzienie. Tak było na przykład z tym blogiem. Pewnie nie uwierzycie, ale powiedziałam o jego istnieniu tylko jednej osobie. I chociaż sama bardzo lubię to miejsce, wkładam w niego całe swoje serce, to bardzo długo nie chciałam, żeby ktokolwiek o nim wiedział.

Byłam z niego bardzo dumna, a jednocześnie bałam się zdania innych na jego temat. Co najciekawsze nigdy nie spotkałam się z jakąś szczególnie negatywną reakcją - wręcz przeciwnie. Sama sobie to wszystko wymyśliłam.  I tak jest też w wielu innych przykładach.

 

2. Pragnienie, żeby zadowolić wszystkich dookoła

Ten punkt łączy się mocno z poprzednim. Od zawsze robiłam większość rzeczy tak, żeby zadowolić wszystkich dookoła - nauczycieli, rodziców, znajomych. I najdziwniejsze jest to, że w większości przypadków sama wymyślam sobie to, czego tak naprawdę oni ode mnie oczekują. 

W ten sposób od ponad dwudziestu lat tkwię w więzieniu, które polega na następującym schemacie. Chcę zrobić coś po swojemu - dochodzę do wniosku, że moim bliskim lub innym osobom nie spodoba się takie rozwiązanie - zostawiam wszystko po staremu lub dla świętego spokoju robię tak, jakby chcieli tego (według mnie) inni. Przez taką uległość popadłam już nie raz w spore kłopoty.  Wbiłam sobie do głowy taki schemat i gdy tylko mam się komuś przeciwstawić i zrobić coś tak, jak sama tego pragnę, ogarnia mnie tchórzostwo. 

To taki syndrom grzecznej dziewczynki, która nie chce zniszczyć pięknego obrazka swojej osoby, jaki wykreowała w otoczeniu. Bo tak nie wypada, to niegrzeczne, to do mnie nie pasuje.

 

3. Własne wyobrażenia co do poglądów innych

"Oni na pewno się na to nie zgodzą. On na pewno uzna to za głupi pomysł. To nie ma sensu." Nawet nie pytam jak jest naprawdę. Ja to po prostu wiem. I tym sposobem zamykam się w kolejnym więzieniu. I chociaż rozmowa, zwykłe zadanie pytania, przedstawienie własnych argumentów mogłoby diametralnie zmienić sytuację, rzadko się o tym przekonuję. Bo przecież sama wiem najlepiej.

Nie jestem dumna ze swojego zachowania w żadnym z tych trzech obszarów. Gdy o tym wszystkim piszę, naprawdę sama się sobie dziwię. A jednak często zamykam siebie w każdym z tych więzień i nie pozwalam sobie na wyjęcie klucza i trochę luzu oraz życie po swojemu - tak jak sama je sobie wyobrażam. 

Dlaczego o tym piszę i obnażam te wszystkie słabości? Bo postanowiłam się z tym zmierzyć. Tym razem na poważnie. Publiczna deklaracja w końcu znaczy więcej niż tylko wewnętrzna mobilizacja.

Chcę być w końcu sobą w 100%. Pytać, rozmawiać zamiast samej wymyślać sobie własne ograniczenia oraz poglądy innych ludzi. Podejmować decyzje zgodne z moją wewnętrzną intuicją. Czasem na przekór temu, czego inni ode mnie oczekują. Ale w zgodzie z własnymi wartościami i planami. 

Na początku nie będzie łatwo, ale warto zacząć od najprostszych rzeczy. Pozbyć się ze słownika stwierdzeń 'obojętne', 'wszystko jedno'. Bo taka bierność w małych rzeczach ma swoje odzwierciedlenie także w poważnych decyzjach.

Uwolnić się od niekończącego się źródła stresu związanego z presją  zachowywania się dokładnie tak, jak teoretycznie powinnam to robić. Zacząć własne, prawdziwe życie poza murami więzienia.

 

Zobacz też mój profil na Facebooku

Obserwuj Happyholic na BlogLovin