Rozwojowe oczyszczenie czyli nowy początek

Przy pierwszej kartce było dość ciężko. Wahałam się czy wyrwać ją z notatnika, czy może zostawić. Te zapiski to w końcu najgłębiej ukryte "ja" - tak przynajmniej mi się wydawało...

Dźwięk rozdzieranego papieru przyniósł zaskakującą ulgę. Przy kolejnych stronach wątpliwości zaczęły znikać. Z każdą wyrwaną kartką odczuwałam coraz większy spokój. Znikały moje chaotyczne cele (co kilka stron inne), plany, listy rzeczy do wypróbowania. Wszystkie zapiski, które miały  dwie cechy wspólne: dotyczyły szczęścia i... nie miały w sobie prawdziwej wartości.

Myślę, że wiele osób dociera do podobnego momentu. Są to ludzie, którzy przeczytali już tysiące artykułów o tym "jak żyć", połowę z nich próbowało wdrożyć w życie, rozpisywali "plany na szczęście", na których realizację potrzeba by życia pięciu osób, a nie jednego człowieka bo zwyczajnie zabrakłoby czasu, by tego wszystkiego spróbować.

Przeglądałam kolejne strony moich notatek i zaczęłam się zastanawiać czy one naprawdę są moje... Z każdym następnym zdaniem czułam, że to już nieaktualnie. Że pora pozbyć się tego rozwojowego balastu i zacząć od nowa. Zupełnie od nowa.

Naprawdę dawno nie doznałam takiej ulgi, jak na myśl o tym, że to wszystko już zamykam i wyrzucam. Niedokończone projekty przestały być moim wyrzutem sumienia. Nagle to wszystko przestało mnie ograniczać. Poczułam, że mogę podejść do tego tematu ponownie, ale z zupełnie nowej, czystej perspektywy. Tak jak tylko mi się podoba. I to okazało się wyzwalające doświadczenie.

Wyrzucanie, odgracanie zawsze miało dla mnie terapeutyczną moc. Teraz wreszcie dojrzałam do tego, by oczyścić się z presji na rozwój, która paradoksalnie zaczęła mnie blokować.   

Oczyścić się nie dlatego, by zrezygnować ze szczęścia i jego poszukiwań. Ale po to, by nadać tym wszystkim działaniom prawdziwą jakość i skupić na nich taką uwagę, na jaką naprawdę zasługują. 

Bylejakość w rozwoju nie ma sensu. Przesyt pomysłów i inspiracji również - zamiast wspierać, blokuje. Zamiast pomagać w rozwoju, zatrzymuje w miejscu, obezwładnia mnogością punktów "koniecznych" do zrealizowanie by być szczęśliwym.

A ja chcę chcieć. Nie musieć. Chcę czuć, że to czego próbuję jest w zgodzie ze mną. Że to coś naprawdę daje. Albo i nie. Potrzebuje prostych komunikatów zwrotnych od samej siebie. A takie można usłyszeć jedynie wtedy, gdy odgrodzimy pewne rzeczy od nawarstwiającego się chaosu.

To do czego teraz dążę można byłoby określić chyba jako szczęście w stylu slow...

Sensowne, niespieszne, nastawione na jakość działania. A czasem po prostu brak tych działań - po to by zebrać myśli, zatrzymać się, skorygować własny kurs. I dotrzeć do tego, co naprawdę daje mi szczęście. Tego, czego chcę w życiu. Bez zbędnej presji, natłoku inspiracji ale raczej z dbałością o czystość i higienę własnego umysłu i myśli.

Czysta kartka.