Przebłysk #9 "Samo-przyjaźń" na poważnie

Rozmawiacie sami ze sobą? Podejrzewam, że tak. Ja robię to nieustannie.

W moich myślach toczy się nieustanny dialog ja&ja. I nie czarujmy się: zazwyczaj nie są to miłe pogawędki.

Wcześniej zbyt wiele o tym nie myślałam, ale gdy ostatnio przyjrzałam się temu, co sama do siebie "mówię", przeraziłam się. Nieustanna krytyka, rozpamiętywanie przeróżnych sytuacji, żal do samej siebie.

 

"Powinnaś zachować się inaczej", "narobiłaś sobie wstydu" itp. Nie wspominając o znacznie gorszych zarzutach.

Natknęłam się ostatnio na artykuł o self-compassion: współczuciu wobec samego siebie. W polskim wydaniu brzmi okropnie, wiem. Ale zupełnie nie chodzi tutaj o użalanie się nad sobą ale o zwyczajne bycie dla siebie życzliwym kompanem. O oferowanie samym sobie takiej postawy, jaką potrafimy i chętnie przyjmujemy wobec przyjaciół czy nawet obcych ludzi, a często nie umiemy zdobyć się na coś podobnego wobec siebie samych.

Hasła "pokochaj siebie" nigdy do mnie nie przemawiały. Brzmią bardzo banalnie. Kojarzyły mi się ze stanie, przed lustrem i wmawianiem sobie do skutku mantr typu: jesteś piękna, jesteś wspaniała...To nie dla mnie.

Zainspirowało mnie coś zupełnie innego. Drążąc temat self-compassion, którego znaczenie dość długo nie było dla mnie do końca jasne, natknęłam się na bardzo dobre porównanie, które skłoniło mnie do ostrej pracy nad tym, jak siebie traktuję.

Przeczytałam w nim, że jest to po prostu bycie dla siebie takim człowiekiem, jakim jest dla ciebie twój najlepszy przyjaciel lub patrząc na to z drugiej strony: jaki ty jesteś wobec niego. Mówienie sobie rzeczy, które właśnie on powiedziałby w danej sytuacji lub to co sama powiedziałabym swojej przyjaciółce, gdyby spotkało ją coś takiego jak mnie. Załapałam.

Przy kolejnej sytuacji, w której w mojej głowie zaczęły włączać się megakrytyczne zarzuty, pomyślałam o tym co powiedziałaby mi moja przyjaciółka. I powiedziałam to samo sobie - od siebie. Na początku takie myślenie było dla mnie dość dziwaczne, ale po pewnym czasie zobaczyłam, że to naprawdę działa. Zaczęłam się przyjaźnić sama z sobą.

Dajmy sobie samym żyć. To właśnie ze swoją własną szanowną osobą przebywamy najwięcej - cały czas, na okrągło. Gdybym miała koleżankę, która cały czas by mnie krytykowała, w niczym nie wspierała a nawet sabotowała wszystkie moje wysiłki i mówiła mi, że jestem do niczego z pewnością zerwałabym taką toksyczną znajomość. Dlaczego więc pozwalam na to samej sobie? To niedorzeczne.

I tak właśnie rozpoczęła się moja przyjaźń ze sobą. Na poważnie. Nie opierająca się na pustych hasłach, ale na zmianie podejścia do siebie w dziesiątkach codziennych sytuacji. I może to głupie. Ale czuję, że cały czas mam przy sobie kogoś kogo mnie wspiera (a na razie przynajmniej bardzo się stara). To miłe i zupełnie nowe dla mnie odczucie.

DLA ZAINTERESOWANYCH:

K. Neff, "The sience of self-compassion" - rozdział anglojęzycznej książki naukowej o "self-compassion", który bardzo dobrze nakreśla to pojęcie i jego ideę