Być zadaniowcem i nie zwariować

Lubisz robić przeróżne listy, wykreślać kolejne zadania, punkty? Masz przygotowany spis filmów do obejrzenia na kolejne kilka lat? Spisujesz inspiracje, plany? Ukończenie drobnego zadania przynosi ci praktycznie tak samo ogromną satysfakcję, jak finał dużego projektu? Dziką przyjemność sprawia ci "denkowanie" kosmetyków?

Prawdopodobnie jesteś - tak jak ja - zadaniowcem. Ostatnio trochę myślałam na ten temat i zrozumiałam, że w wielu sprawach postrzegamy świat nieco inaczej. I to wcale nie znaczy, że gorzej.

Często słyszy się zdania w stylu  "rób tylko to, co sprawia ci prawdziwą przyjemność", "jeżeli coś nie jest w twoim stylu, nie męcz się tą czynnością i wybierz coś innego". Generalnie chodzi o to, że szkoda czasu na robienie rzeczy, na które nie mamy prawdziwej ochoty. Jak w cytacie z "Wielkiego piękna", który najmocniej utkwił mi w pamięci:

"Doszedłem w życiu do momentu, w którym nie robię już rzeczy, na jakie nie mam ochoty".

Nie ukrywam, że przez długi czas byłam zafascynowana takim podejściem, Próbowałam faktycznie nie tracić czasu na kończenie rzeczy, które nie do końca odpowiadały moim upodobaniom. 

Starałam zmusić się na przykład do odłożenia nieciekawej książki po przeczytaniu 20-30 stron. Faktycznie ma to sens. I jak najbardziej rozumiem i uważam za logiczne stwierdzenie, że jest zbyt dużo naprawdę znakomitych pozycji książkowych, by marnować czas na te nieciekawe.

Próbowałam omijać pewne punkty z moich list i wplatać w nie więcej spontaniczności.

Ale ostatnio doszłam do wniosku, że w jakiś sposób takie odcinanie się od zamierzonych zadań mnie unieszczęśliwia. I niekoniecznie traktuję czas spędzony na takich czynnościach za bezcelowy i stracony.

Jest coś przemiłego w ukończeniu książki, wykreśleniu kolejnego filmu z listy, przetestowania kolejnego dania z samodzielnie stworzonego zestawienia przepisów do przygotowania. I mimo, że to wszystko brzmi nieco przymusowo, to naprawdę sprawia dużo radości. 

Nie lubię odkładać na półkę nieprzeczytanych książek. Pozostawia to we mnie straszny niesmak. Już tego nie robię i...jest mi dobrze. Szybko czytam, więc wcale nie marnuję tak wiele czasu na historie, które nieco mniej mi się podobają. Oczywiście w przypadku kompletnie beznadziejnego przypadku nie mam takich problemów. Nie robię nic na siłę. Po prostu słucham siebie i wiem, czy dana czynność to coś, co powinnam skończyć dla poczucia satysfakcji z ukończonego zadania, czy po prostu odpuścić. 

Ostatnio obejrzałam wszystkie sześć części "Gwiezdnych Wojen" bo są dość wysoko we wszelkich filmowych rankingach. Podobała mi się tylko jedna część, cała reszta jakoś mnie nie porwała. Zwyczajnie nie są to filmy trafiające w mój gust. Podczas nieciekawych scen akcji robiłam coś innego i jednym okiem śledziłam losy głównych bohaterów. 

Większość osób, którym z dumą opowiadałam co ostatnio oglądam, pukała się w głowę. I szczerze mówiąc naprawdę rozumiem, że dla innych ludzi takie coś może nie mieć żadnego sensu. Ale ja w momencie wykreślania każdej kolejnej części z listy filmów do obejrzenia czułam się fantastycznie. I cieszę się, że je wszystkie zobaczyłam.

Może to szalone, ale chyba o to chodzi, żeby żyć w zgodzie z własną osobowością. Skoro lubię kończyć zamierzone zadania, nie mam zamiaru pozbawiać się tej przyjemności.

PS. Możecie tylko wyobrazić sobie mój szalony "zachwyt", gdy po obejrzeniu szóstego - ostatniego - filmu z gwiezdnej serii, przeczytałam nowinę, że twórcy szykują kolejną trylogię...Ciężkie jest życie zadaniowca ;-)