Pisanie ekspresywne

Pamiętacie jeden z niedawnych wpisów o dzieleniu się problemami z kimś bliskim? Stwierdziłam wtedy, że wbrew temu, co twierdzi autor książki "59 sekund. Pomyśl chwilę, zmień wiele" słowne wyrażenie swoich bolączek naprawdę uspokaja, pomaga pozbyć się problemów i napawa optymizmem do znalezienia dla nich rozwiązania.

W książce tej wyrażone zostało zdanie, że to nie słowo mówione, ale pisane tak naprawdę poprawia nasz stan psychiczny w obliczu problemów. Przy tej właśnie okazji przypomniałam sobie o pisaniu ekspresywnym - czyli swobodnym przelewaniu na papier swoich myśli, kłopotów, które zaprzątają nam głowę. Bez zwracania uwagi na poprawność stylistyczną, interpunkcję itd.

Nie myślałam wtedy, że tak szybko przyjdzie mi sprawdzić ten sposób poprawy samopoczucia w praktyce. I to zupełnie niecelowo...

Tego dnia czułam się delikatnie mówiąc źle. Dzień wcześniej wdaliśmy się w M. w dyskusję, z której ciężko było wyciągnąć jakieś sensowne wnioski. Nie lubię takich niedomkniętych sprzeczek. Snułam się po domu i głowiłam się jak przekazać to, o co mi chodzi.

Wtedy przypomniałam sobie o naszym starym Związkowym Dzienniku Intymnym, schowanym gdzieś głęboko w sekretarzyku. Już dość dawno poskromiliśmy swoje temperamenty i taki zeszyt przestał być przydatny. Tego dnia pomyślałam, że to idealny sposób na przelanie moich nie do końca łatwych myśli.

Zaczęłam dość łagodnie, przemyślanie. To co pisałam brzmiało bardzo rzeczowo i rozsądnie. Ale z każdym zdaniem na papierze zaczęły pojawiać się coraz ostrzejsze słowa. Rzeczy, które gdzieś głęboko we mnie siedziały. Po kilku stronach pisania już wiedziałam, że nie piszę tego dla M., ale dla siebie. Poszłam na całość. Wypisałam wszystkie swoje skryte emocje i po zapisaniu sześciu stron tych emocjonalnych bazgrołów przyszła do mnie ulga. 

Nie potrzebowałam już niczego więcej. Wyrwałam na wszelki wypadek najbardziej 'agresywną' stronę (po przeczytaniu której każdy wziął by mnie za paranoiczkę i wariatkę) i schowałam zeszyt, zostawiając go sobie na kolejne tego typu sesje, gdyby akurat przyszła do mnie potrzeba wypisania się.

Wtedy zorientowałam się, że zupełnie nieświadomie poświęciłam swój czas właśnie na ekspresywne pisanie. Miała to być wiadomość dla M., ale tak naprawdę po prostu musiałam się wypisać. 

I to naprawdę zadziałało. 

Faktycznie pisząc, nawet teoretycznie zupełnie nieskładnie, w jakiś sposób porządkujemy swoje myśli, układamy je w jakieś ramy. Samo myślenie o problemie pozostawia go chaotycznym i niezorganizowanym. Pisanie wymusza pewnego rodzaju usystematyzowanie swoich myśli i wyłonienie sensu tego, co się wydarzyło oraz kieruje myśli w stronę podejścia bazującego na poszukiwaniu rozwiązania. Tak twierdzi Richard Wiseman w swojej ksiażce i to samo potwierdzam też ja. 

Nadal uważam, że wygadanie się komuś ze swoich problemów działa, ale zapisanie swoich frustracji i rozterek na papierze również. Każdy z tych sposobów działa nieco inaczej, ale oba przynoszą ulgę. Według naukowców to pisanie ma znacznie lepszy wpływ na nasze samopoczucie. Sprawdźcie sami co o tym myślicie!