Podziel się z kimś tym, co cię gryzie

Porada zainspirowana książką "59 sekund. Pomyśl chwilę, zmień wiele" autorstwa prof. Richarda Wisemana.

Teza zawarta w książce: Dzielenie się z innymi swoimi problemami NIE poprawia faktycznie poziomu zadowolenia, chociaż jako ludzie odnosimy takie wrażenie.

Podobno gdy podzielimy się z kimś swoim problemem, to tak jakbyśmy dosłownie pozbyli się jego połowy. Chociaż badania przedstawione w książce "59 sekund.." mówią nam coś innego. Według naukowców to tylko nasze wrażenie, a faktyczne wskaźniki poprawy nastroju wśród badanych, którzy mieli okazję wygadać się komuś ze swoich problemów wcale się nie zmieniły.

Jakie są moje wrażenia w tej kwestii? 

Są ludzie, którzy uwielbiają dzielić się z innymi swoimi rozterkami i te osoby zapewne powiedzą "co tutaj w ogóle testować, oczywista sprawa". Musicie jednak wiedzieć, że ja do takich osób nie należę. A przynajmniej jeszcze do niedawna tak mi się wydawało.

Nienawidzę przyznawać się do własnej słabości. Lubię mieć poczucie kontroli nad każdą sytuacją i dojść do tego sama, bez pomocy innych ludzi.

Nie lubię też zazwyczaj mówić zbyt wiele o swoich problemach. Raczej duszę je w sobie, a podczas rozmów staram się bardziej słuchać niż mówić. Taka rola teoretycznie bardziej mi odpowiadała.

Lekcja pokory przyszła do mnie jednak w ostatnich tygodniach, kilka dni po porodzie. 

Macierzyństwo to cudowna sprawa. Nie ma nic piękniejszego niż widok swojego dziecka. Ale pierwsze dni razem to prawdziwa jazda bez trzymanki. Koleżanka świeżo po porodzie mówiła mi, że te pierwsze dni w szpitalu to prawdziwa szkoła życia. Myślałam, że może trochę przesadza - nie, nie przesadzała.

Już po przyjeździe do domu przeczytałam o kryzysie trzeciej doby (my byliśmy w szpitalu tydzień). Wcześniej też pomyślałabym "jaki kryzys, o co chodzi". Pewnie dalej bym tak myślała, gdyby to 'schorzenie' nie dopadło też mnie. W dzień jeszcze wszystko wydaje się względnie łatwe, ale kolejne noce gdy zostaje się samotnie z płaczącym dzieckiem nie należą do prostych. Każdy płacz, każdy dziwny odgłos (a noworodki sporo warczą, charczą, krztuszą się) dosłownie mnie przerażał. Miałam wrażenie, że nieustannie krzywdzę moje dziecko. I niczego nie potrafię zrobić przy nim dobrze. Dla mnie był to prawdziwy cios bezsilności. I oczywiście czułam się beznadziejną matką.

I wtedy, gdy już było mi naprawdę ciężko, przyjechała do szpitala pewna bliska mi osoba. Kobieta, mama dwójki dzieci, moje wsparcie już w czasie ciąży. Nie miałam siły z nikim się widzieć, nie było to do mnie podobne by dzielić się z kimś moimi problemami, ale przełamałam się i skorzystałam z pomocy (za którą będę już chyba zawsze wdzięczna).

I nagle, po wyrzuceniu z siebie tych wszystkich niepokojów, zmartwień, wątpliwości, okazało się, że nie jest tak źle. Już samo podzielenie się z kimś tymi bolączkami faktycznie zdjęło z serca połowę problemu. A druga połowa zniknęła po prostych zapewnieniach: że to wszystko normalne, że noworodki tak mają, że nikt na początku nie wie, jak dobrze to wszystko zrobić. Po każdym stwierdzeniu "to naturalne, też tak miałam" spadała ze mnie część napięcia. Ta rozmowa niesamowicie mi pomogła.

Kolejna noc wcale nie była obiektywnie rzecz biorąc łatwiejsza. Ale emocjonalnie potrafiłam już zupełnie inaczej podejść do sprawy. Wiedziałam, że mojemu M. nie dzieje się krzywda, a dzieci płaczą, bo tak się z nami komunikują. 

Po tych wydarzeniach zdecydowanie zrozumiałam, że czasem naprawdę warto podzielić się z kimś swoimi rozterkami i problemami. To naprawdę działa. Przynajmniej moim zdaniem. I nie jest żadnym wstydem pokazać komuś swoją słabość. To po prostu jest ludzkie. I nawet jeszcze bardziej zbliża nas z innymi.

Coś cię gryzie? Podziel się tym z kimś zaufanym, kimś kto może był w podobnej sytuacji. Bardzo możliwe, że poczujesz ulgę i znajdziesz w sobie jakieś nowe pomysły na rozwiązanie tych problemów.