Dlaczego nie ja?

6:36 - pociąg do Katowic. Sporo ludzi w przedziale, dość chłodny poranek. Otwarte drzwi, przez które wpada bardzo nieprzyjemne, lodowate powietrze. Wszyscy zaczynają mocniej się opatulać, zerkać jeden na drugiego. W głowie wszystkich jedna myśl: „Ktoś powinien zamknąć te cholerne drzwi!”

I w tym momencie nadeszło jedno z tych banalnych olśnień. „Ktoś! Czemu zawsze myślimy, że ktoś inny ma coś zrobić, a nie my sami, przez co męczą się tak naprawdę wszyscy!” 

Cała czynność trwała 15 sekund: podniesienie czterech liter z siedzenia, podejście do drzwi i ich zamknięcie zakończone ulgą wszystkich zgromadzonych.

Wiem, brzmi maksymalnie przyziemnie. Ale zwyczajnie zorientowałam się , że w naszych głowach niemal zawsze pojawiają się takie myśli. 

Na ulicy pałęta się śmieć, o którego wszyscy się potykają.  „Ktoś powinien go podnieść!”

W pokoju obok świeci się światło, chociaż nikogo w nim nie ma. „Czemu ktoś nie zgasi tego światła?”

W zlewie leży brudny kubek. „Czemu ktoś go po prostu nie umył?”

Nie ma problemu, jeśli to coś nas nie denerwuje i jest nam obojętne. Ale jeśli przez taki szczegół mamy czuć rozdrażnienie, czy nie lepiej pozbyć się tego samemu i zrobić przysługę nie tylko innym, ale przede wszystkim sobie?

Oczywiście należy zachować umiar. Nie chodzi o to, żebyśmy robili wszystko za wszystkich w pracy, domu itd. Ludzie łatwo przyzwyczajają się do takich udogodnień i po pewnym czasie uznają to za naturalne, że zajmujemy się każdą kłopotliwą sprawą.

Ale myślę, że w przypadku miejsc publicznych oraz wszelkich drobnostek, które naprawdę działają nam na nerwy warto przyjąć zasadę, że KTOŚ to także Ty! 

Mam teraz dość ciężki czas - nowe życiowe sytuacje, do których muszę się przyzwyczaić. 

Z tego też powodu nie będę w stanie w najbliższym czasie dodawać wpisów częściej niż raz na tydzień. 

Mam nadzieję, że to zrozumiecie i przeczekacie ze mną te nie najprostsze chwile... 

To samo tyczy się komentarzy - czytam wpisy na Waszych blogach, wszystkie komentarze pod moimi postami, tylko naprawdę nie mam kiedy napisać Wam czegoś sensownego.

Proszę Was o wyrozumiałość i cierpliwe czekanie na mój powrót w pełnej formie!