23 kroki do szczęścia: 20. Mówić dobrze o innych

Spotkanie z koleżanką, kawka, plotki. I zaczyna się - omawianie wszystkich wpadek, głupoty, porażek, bezmyślności, braku stylu innych. My jesteśmy oczywiście w porządku - cała reszta to totalne dno.  Wychodzimy z takiego spotkania. I... no właśnie.

Może w takim wydaniu spotkań jak powyżej, nie zdarza mi się już uczestniczyć, ale czasem po prostu nie mogę się powstrzymać, żeby czegoś nie skomentować. Chcę się poczuć lepiej, a w rezultacie jest mi po prostu wstyd. Powiem szczerze - to wyjatkowo słabe zachowanie.

Zawsze ale to zawsze po takich "rozmowach z komentarzem" czuję się paskudnie. Może w czasie samej rozmowy tego nie odczuwam - nawet jest w tym coś pozornie przyjemnego. Wspólny temat, my kontra oni... Ale po zakończeniu takiej rozmowy mam ochotę zapaść się pod ziemię.

Moim zdaniem mówienie źle o innych jest tylko i wyłącznie próbą zamaskowania własnych kompleksów, niepewności. Chęcią dodania sobie atrakcyjności, kosztem innych ludzi. Ale takie podwyższanie poczucia własnej wartości po prostu nie może być skuteczne.

Swoją wartość możemy budować tylko poprzez pracę nad sobą, rozwój, osiąganie swoich celów, przekraczanie własnych barier. Nigdy umniejszanie innych.

Druga sprawa - staram się unikać towarzystwa osób, które w rozmowie obrażają połowę świata. Dlaczego? Mam świadomość, że po zakończeniu spotkania ze mną, to ja stanę się tematem kolejnej takiej pogawędki tej osoby z innym człowiekiem. To prostu musi tak działać. Niemożliwe, że tylko ja jedna nie jestem krytycznie oceniana przez taką osobę.

Co zatem robić? Uśmiechnąć się, nie kontynuować krzywdzącego wątku. Próbować zamienić negatywne myśli o osobie, na temat której toczy się rozmowa, na jakiś pozytywny aspekt. Rozsiewać "dobre plotki" (oczywiście prawdziwe!). Uwierzcie mi, że przyjmując taką taktykę, będziecie niezwykle pozytywnie wyróżniać się na tle innych.

Mam też inny sposób. Gdy mam ochotę powiedzieć coś złego o jakiejś osobie, wyobrażam sobie (a najlepiej przypominam taką realną sytuację), że właśnie podchodzi ona do mnie z uśmiechem na twarzy i zaczyna serdeczną rozmowę. Ciężko mi to dokładnie opisać, ale w takim momencie myślę, że ta osoba ma mnie za osobę godną zaufania, miłą, ciepłą. Zdaję sobie sprawę, jak przykro by jej było, gdyby usłyszała to, co zamierzam powiedzieć i jak bardzo rozczarowałaby się moimi słowami. Taka wizualizacja zawsze skutecznie studzi moje zapędy do obmawiania.

Ile znacie osób, które mówią dobrze o innych, zamiast rozkoszować się obgadywaniem?

Można stworzyć z tego swoją naprawdę mocną i wyjątkową zaletę. Sama garnę się do osób, które potrafią znaleźć inne tematy do rozmowy, niż obnażanie cudzych słabości. W ich towarzystwie czuję się bezpiecznie. Wiem, że mogę być sobą i nie jestem przez nich oceniana. To zupełnie zmienia poziom relacji.

Inny fakt, który wyjątkowo przekonuje mnie do zaprzestania obmawiania, to odkrycie badaczy, że gdy mówimy źle o innych, osoba z którą rozmawiamy nieświadomie przypisuje nam te właśnie cechy. Jeśli mówisz, że ktoś jest wredny i leniwy, twój rozmówca podświadomie zapamiętuje i kojarzy te słowa właśnie z tobą.

Jak pewnie się domyślacie, zasada ta działa również w drugą stronę. Mówiąc dobre rzeczy o innych, inni przypisują te cechy właśnie nam. Zawsze gdy sobie o tym przypomnę, nie mam wątpliwości czy na pewno powinnam wygłaszać ten cięty komentarz, który właśnie przyszedł mi na myśl.

 

Podsumowując, mówiąc źle o innych, twój rozmówca może mieć poważne obawy, że będzie następną osobą, jaką skrytykujesz w innym towarzystwie. Po drugie, wszystkie negatywne cechy jakie przywołasz, mówiąc o kimś innym, przypisze on tobie. Te dwa fakty jak dla mnie stanowczo wystarczą, by wziąć się za siebie i wyróżnić się w towarzystwie zupełnie odmiennym zachowaniem. 

Zobacz też mój profil na Facebooku

Obserwuj Happyholic na BlogLovin