Chillout 5. Relaksacja Jacobsona

  

Relaksacja to nie jest taka prosta rzecz. I to wcale nie dlatego, że ciężko jest skupić myśli czy rozluźnić się. Przyczyna moich trudności tkwi w czymś zupełnie innym i dopiero teraz się o tym przekonałam. Pół godziny w ciszy w domu, jeżeli mieszkasz z rodzicami (lub jak podejrzewam innymi domownikami również) to prawdziwy luksus.

Przez ostatni tydzień codziennie próbowałam relaksacji. Nie uwierzycie, ale praktycznie za każdym razem musiałam przerywać, bo ktoś akurat mnie zawołał albo tak hałasował, że musiałabym ustawić imitację szumu morza na sztormową wręcz głośność a i tak nie odcięłabym się od zewnętrznych odgłosów.

Piszę o tym nie dlatego, żeby sobie ponarzekać czy tworzyć wymówki. Wręcz przeciwnie - dzięki tym przeciwnościom odkryłam prawdziwą magię relaksacji.

Metodą jaką testowałam w tym tygodniu był trening Jacobsona. Pierwszy raz zetknęłam się z tym rodzajem relaksacji kilka lat temu na zajęciach pilatesu na uczelni. Półgodzinne leżenie na kocyku wydawało się kuszącą perspektywą po wszystkich męczących zajęciach. Nie miałam jakiś większych oczekiwań 'relaksacyjnych' - myślałam, że to po prostu odpoczynek - coś a'la drzemka.

Położyłam się na macie, zaczęłam się wsłuchiwać z polecenia z płyty. Kątem oka podglądałam czy inni też wykonują te wszystkie dziwne ruchy. Kiedy jednak postanowiłam faktycznie skupić się na relaksacji poszczególnych partii ciała, zaczęłam odczuwać nadzwyczajne rozluźnienie. Po zakończeniu treningu czułam się naprawdę zrelaksowana i lekka.

Nie wiem dlaczego wtedy nie zaczęłam regularnie praktykować tej metody. Powróciłam do niej dopiero teraz - dzięki projektowi Chillout.

Postanowiłam w miarę możliwości jak najlepiej przygotowywać się do relaksacji i jak najwięcej z niej czerpać. Codziennie zapalałam świece, włączałam odgłosy szumu morza z Noisli, gasiłam światło i kładłam się w wygodnej pozycji na łóżku. Cały proces nie trwa więcej niż 30 minut, także nie było dla mnie trudnością wygospodarowanie takiej ilości czasu.

Dwie pierwsze relaksacje przeprowadziłam z pomocą nagrania, żeby przypomnieć sobie całą sekwencje czynności. Już po pierwszej sesji czułam się wspaniale rozluźniona. Postanowiłam więc przejść na poziom wyżej i samej pokierować swoja relaksacją.

Po kolei napinałam i rozluźniałam kolejne mięśnie ciała - rąk, twarzy, brzucha, nóg... Nie czułam żadnego pośpiechu, nie nudziłam się (jak w przypadku płyty, gdy mówiąc szczerze co jakiś czas zastanawiałam się 'ile jeszcze to potrwa'). Jeżeli mimo dwukrotnego napięcia i rozluźnienia jakaś część ciała nadal wydawała mi się napięta, po prostu dłużej się na niej skupiałam.

Jeżeli chcecie spróbować tej metody, polecam wam właśnie mój sposób - dwu lub trzykrotny trening z nagraniem, poczytanie kilku artykułów odnośnie tej metody i przejście do samodzielnej praktyki. Wtedy relaksacja nabiera innego wymiaru.

I teraz najciekawsze spostrzeżenie. Jak pisałam na początku, te wszystkie relaksacje to nie była taka zupełna sielanka. O kompletnej ciszy mogę tylko pomarzyć. Mimo tego, że trochę rozpraszały mnie słyszane strzępki rozmów, trzaski to i tak po zakończeniu sesji czułam się bardzo zrelaksowana. Ba, raz nawet w środku relaksacji ktoś mnie zawołał i musiałam zejść na dół. Za minutę położyłam się zrezygnowana, że wszystko na nic, a jednak bardzo szybko udało mi się powrócić do stanu relaksu. Po każdym rozproszeniu po prostu starałam od nowa skupić się na spokojnym oddechu. Wiem, że to trochę taka relaksacja na pół gwizdka, ale zawsze coś.

Jeżeli macie możliwość relaksacji w totalnej ciszy, to oczywiście najlepsze rozwiązanie. Ale nie poddawajcie się też, jeżeli ciężko Wam uciszyć cały dom. Tak czy inaczej trening przynosi efekty. To punkt projektu, z którego na pewno nie zrezygnuję, chociaż mam do wypróbowania jeszcze kilka innych metod relaksacji. Zobaczymy, czy któraś z nich okaże się skuteczniejsza od metody Edmunda Jacobsona.

Jeżeli chcecie przeczytać coś więcej o metodzie, zapraszam do artykułu Michała Pasterskiego.

Zobacz też mój profil na Facebooku

Obserwuj Happyholic na BlogLovin