Bardzo szczery post o szczęściu - czy działania w tym obszarze w ogóle mają sens?

Nietrudno zauważyć, że od około miesiąca praktycznie nie pojawiałam się na blogu. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. Ale w moim życiu przetoczyła się w ostatnich tygodniach prawdziwa rewolucja. I to niekoniecznie w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Pod moimi postami czasem zdarzały się komentarze typu: 'Wszystko fajnie, ale do czasu gdy przydarzy ci się jakaś tragedia, zerwie z tobą chłopak, zachorujesz. Ciekawe czy wtedy będziesz myśleć o całym utopijnym poszukiwaniu szczęścia'.

I w sumie jest w tym sporo racji. Nigdy nie zarzekałam się, że gdy w moim życiu zdarzy się coś przykrego będę chodzić uśmiechnięta i dalej pracować wytrwale nad swoim szczęściem i opowiadać wam o tym na blogu. Bo tak nie jest. Gdy wszystko się sypie, myśli się o tym jak w ogóle poskładać swoje życie na nowo w całość. Samorealizacja siłą rzeczy schodzi na dalszy plan.

I tak było w moim przypadku. Uwierzcie mi, że siadałam przed komputerem, ale nie potrafiłam napisać dla Was ani słowa. Czułam, że to byłoby wyjątkowo nieszczere. Ten blog zawsze był bardzo osobisty i prawdziwy. Nigdy nie napisałam wam o niczym, czego naprawdę nie próbowałam stosować w swoim życiu. Nie mogłam udawać, że wszystko jest w porządku.

Kojarzycie zapewne piramidę potrzeb Maslowa. Nieraz przyszło mi w tym czasie na myśl, że tyle razy się o niej uczyłam, a dopiero teraz widzę jej prawdziwy sens. Kiedy twoje życie zmienia się jak w kalejdoskopie i podejmujesz drastyczne decyzje, przestajesz czuć się bezpiecznie. Jak wtedy myśleć o własnym rozwoju czy samorealizacji? Nie wiem, bo sama nie potrafiłam i nawet nie chciałam tego przeskoczyć. Moje ciało i umysł przestawiło się na autopilot, a wszystkie sprawy takie jak pisanie pracy, blog, projekty czy nawet zwyczajne odpisywanie na maile po prostu przestały mieć znaczenie. To taki stan uciekaj albo walcz. Nic ponadto.

Dzięki temu wszystkiemu wiem już jednak na pewno, czy praca nad poczuciem własnego szczęścia ma jakikolwiek sens. 

Ma. I to ogromny.

Może cała ta historia, którą opisuje nie emanuje optymizmem, ale musicie uwierzyć mi na słowo, że to wszystko co wypracowałam sobie dbając o swoje podejście do życia dało tutaj prawdziwe efekty. 

Bo gorsze chwile przychodzą i nie ma sensu z nimi walczyć. Smutek, żal, cierpienie to normalne emocje. Ale jeżeli czujesz i wiesz, że to tylko chwilowe, że podniesiesz się z tego, to zupełnie inaczej znosisz tą sytuację. Jeżeli zdajesz sobie sprawę, że naprawdę możesz się załamać i płakać miesiącami albo powoli zacząć układać swoje życie na nowo, to wybierzesz tą drugą opcję.

Powoli wracam. Zaczynam czuć, że chcę zacząć moją całą przygodę z pozytywnym stylem życia (i życiem w ogóle) od nowa. Teraz wiem, że będzie ona jeszcze prawdziwsza i dojrzalsza.

Wszyscy mówią, że świetnie się trzymam. I to prawda. Jestem pewna, że gdyby coś podobnego przytrafiło mi się trzy lata temu zamknęłabym się w pokoju i załamała. A teraz... nie mam na to ochoty. Będzie dobrze - wiem to. Bo mam na to cholernie duży wpływ. I teraz mam szansę z tego w pełni skorzystać.