Jak trwoga to do... ludzi

Faza pierwsza życiowej rozsypki. Można poznać ją m.in. po tym, że wokół ciebie stoi dziesięć kubków po herbacie, na biurku tworzą się stosy dziwnych rzeczy, widzisz ciuchy porozwieszane na każdym krześle w swoim pokoju. Próbujesz coś z tym zrobić, ale po prostu się nie da. Opór.

I tu nawet nie chodzi o to, że wylewasz morze łez i jak na filmach jesz piąte opakowanie lodów pod rząd (oczywiście łyżką prosto z pudełka). To nie musi być dramatyczne, widoczne na zewnątrz załamanie. Po prostu nie jesteś w stanie wziąć się za naprawianie swojego życia, nawet jeżeli miałyby się one zacząć od tak prostych spraw jak porządków.

Moim lekarstwem w takiej sytuacji okazała się tylko jedna rzecz. Wychodzenie i spotykanie się z ludźmi: przyjaciółmi, koleżankami, kolegami. I to nie po to, żeby zamęczać ich swoimi problemami, ale po prostu żeby z kimś pobyć, zrobić coś fajnego razem.

A przede wszystkim po to, żeby naprawić jeden z największych błędów jakie popełniłam w życiu. Wiem, że każdy musi swoje lekcje odrobić sam, ale gdybym miała teraz przekazać jedną rzecz, którą wiem na pewno, jedną życiową radę, byłoby to krótkie zdanie: nigdy nie zaniedbuj swoich przyjaźni. Nigdy.

Największą pułapkę w jaką można wpaść jest sytuacja, w której twój partner jest jednocześnie twoim najlepszym przyjacielem i powoli staje się jedyną taką osobą. Wie o tobie wszystko (czasem nawet za dużo), możesz mu się zwierzyć z każdego problemu, podzielić każdą radością. Taka osoba pozornie potrafi zastąpić ci dziesiątki znajomości. Wiem, że wiele osób jest w takich związkach i nie ma w tym nic złego. Cała mądrość tkwi jednak w tym, żeby mimo braku czasu, nawału obowiązków dbać też o inne znajomości i przyjaźnie. 

Nie straciłam co prawda nigdy żadnej z przyjaciółek, ale też nigdy nie byłam przykładem w tej kwestii. Zrozumiałam ostatnio, że jeżeli świadomie nie zadba się o (w miarę możliwości) częste spotkania, kontakty to bardzo łatwo jest o powolne rozluźnienie relacji. Nie jest tajemnicą, że bardziej lubimy osoby, które częściej spotykamy. Najbardziej widzę to z perspektywy lat na przykładzie wakacyjnych wyjazdów.

Gdy byłam dzieckiem co roku w wakacje rodzice wysyłali mnie na kolonie. Poznawałam tam osoby, które często już po kilku dniach naprawdę uwielbiałam. Spędzaliśmy w końcu razem podczas tych dwóch tygodni praktycznie każdą chwilę. Wysiadając po powrocie z autobusu wcale nie rzucaliśmy się z tęsknotą na rodziców (no może trochę...) ale rozpaczaliśmy, że nie spotkamy już naszych "bratnich dusz". Potem jeszcze przez jakiś czas pisałam z takimi koleżankami listy, aż powoli każda taka znajomość umierała śmiercią naturalną. Oczywiście budowane przez lata przyjaźni rządzą się zupełnie innymi prawami, są dużo trwalsze i odporne nawet na długie rozłąki. Ale jednak niezadbane też powoli wymykają się z rąk...

Bardzo podoba mi się koncepcja bankowych kont emocjonalnych jako metafory międzyludzkich relacji, o której przeczytałam w książce S. Covey'a. Można wyobrazić sobie, że pomiędzy tobą i każdą osobą, z którą wchodzisz w relacje istnieje konto. Jeżeli chcesz zbudować z kimś dobrą więź, musisz dokonywać regularnych wpłat. Wpłaty te nie są związane rzecz jasna z dobrami materialnymi i pieniędzmi, ale z zaufaniem pomiędzy dwójką ludzi. Kiedy robisz coś co zbliża cię do drugiej osoby - dokonujesz wpłaty. Gdy nadużywasz zaufania, ranisz drugą osobą, nie poświęcasz jej uwagi - tracisz środki na tym koncie. Nie da się całkowicie uniknąć wypłat, bo nie ma związków i przyjaźni idealnych. Można jednak ograniczać takie sytuacje do minimum. Idea jest prosta: musisz wpłacać znacznie więcej niż wypłacasz. Świetnie opisała tą kwestię Edyta z Life Skills Academy i zachęcam naprawdę każdego, do przeczytania tego tekstu: Doładuj konto emocjonalne, a najlepiej również sięgnięcia do pierwowzoru czyli książki "7 nawyków skutecznego działania".

Przy okazji tej metafory widać też jasno, jak ważne jest aktywne wykazywanie zaangażowania, wychodzenie z inicjatywą. Nie robiąc nic, środki na koncie nie będą rosnąć. Wręcz przeciwnie - powoli będą się kurczyć (tak jak na realnym koncie - pojawiają się opłaty uszczuplające stan naszego konta, inflacja zmniejszająca realną wartość pieniądza). Podobnie w naszych związkach międzyludzkich. Nie ma sensu czekać, aż ktoś inny zaproponuje ci spotkanie czy pomoc. Lepiej wziąć sprawę w swoje ręce i po prostu zadbać o to, by być dobrym przyjacielem, kolegą, znajomym.

I tutaj nasuwa mi się jeszcze jedna rzecz, o której kiedyś pisałam. Jeżeli chcemy zaznać w życiu miłości, sami musimy kochać. Jeżeli chcemy mieć wspaniałych przyjaciół, sami musimy dbać o to by być dobrym przyjacielem. Nie jesteśmy w stanie wpłynąć naprawdę na nikogo innego niż nas samych. Gdy czegoś pragniemy musimy również sami to tworzyć - sekret jest bardzo prostu: sam bądź tym, czego szukasz w świecie i innych ludziach.

Jeżeli warto zadbać o jedną rzecz w życiu, to właśnie o głębokie, wartościowe przyjaźni. Żeby nie wyglądało to jak w tytule wpisu - że przypominamy sobie o innych ludziach dopiero wtedy, gdy życie kopnie nas w cztery litery. To takie moje przesłanie od serca w ten piątkowy poranek.