Podkolorowane życie - tak czy nie?

Jedną z najlepszych inspiracji dla wpisów są dla mnie rozmowy z innymi ludźmi. I tak oto podczas przerwy śniadaniowej w pracy (choć mogłabym przecież napisać lunchu czy nawet brunchu) z chłopakami, padł temat presji, jaką obecnie narzuca na nas zewnętrzny świat.

Wszystko jest w końcu tak idealne. Każdy wrzuca na swoje profile społecznościowe tylko najlepsze fotki, ukazujące estetycznie podane posiłki jak z magazynu kulinarnego, bycie fit o każdej porze dnia, cudowne podróże, nieziemskie imprezy itd. Każdy przedstawia jakiś skrawek swojego życia, często bardzo mocno podkoloryzowany i tym sposobem wszyscy narzucamy sobie faktycznie jakiegoś rodzaju presję - by tak żyć, albo przynajmniej udawać, że żyjemy.

O ile przyjemniej byłoby się czasem dowartościować, widząc, że nasi znajomi jedzą zwykłe obiady, chodzą po domu w dresach i rozrywki, które gdzieś tam rzucają się w oczy, to tylko fragment szerszej, bardziej zwyczajnej rzeczywistości.

Z drugiej strony serce podpowiada mi, że to fajne, gdy staramy się pewnym rzeczom w naszym życiu nadać jakąś wyższą rangę i jakość. Tak jak wspominałam wam w którymś z wpisów, jednym z moich ulubionych rytuałów są ostatnio sobotnie śniadania, podczas których zawsze staram się przygotować coś specjalnego i razem z M. delektować się tym wolnym czasem relaksu. 

Pytanie tylko, czy powinnam wrzucać na swój profil zdjęcia naszych weekendowych śniadań, z ukrytym dopowiedzeniem, że tak jemy codziennie? Kogo może zainteresować to, że w większości pozostałych dni mam 2 minuty na zrobienie kanapki i zazwyczaj jest to zwykła buła z szynką i serem. A może jednak takie prawdziwe, zwyczajne życie nie byłoby jednak tak nieciekawe jak nam się wydaje? 

Nie mam jakiejś jednoznacznej opinii w tej kwestii. Może też dlatego, że jednak moje profile raczej świecą pustkami, niż zalewają obserwatorów kolejnymi naciągającymi rzeczywistość fotkami. A może prawda jest brutalna i po prostu nie uważam by moje dania czy przeżycia były na tyle ciekawe, by gdzieś je publikować? Obecnie wszyscy wrzucają tak odpicowane, piękne fotografie, że ciężko pokazać coś fajnego ze swojej strony. A może powody są jeszcze inne?

Patrząc na to z zupełnie innej perspektywy - wiem, że fajnie jest inspirować innych - szczególnie, jeśli faktycznie robi się w życiu coś, co warte jest podzielenia się z innymi ludźmi. I może właśnie takie relacje ze swojego życia - pokazywanie sposobów spędzania czasu czy ogólnej celebracji różnych drobnych momentów, mogą skłonić kogoś do wprowadzenia większej dbałości o takie detale i cieszenie się z nich. Mogą kogoś zainspirować.

Prawda pewnie jak zawsze jest gdzieś pośrodku. 

Mam jednak wrażenie, że gdzieś się w tym wszystkim gubimy. Tworzymy jakąś osobną, żyjącą obok nas wizję podkoloryzowanej rzeczywistości, zamiast szukać i cieszyć się drobiazgami, które przytrafiają nam się w tym zwykłym, prawdziwym życiu. Fajna rozmowa z przyjacielem (nie na odświętnym obiedzie z trzech dań, przystrojonych jadalnymi kwiatami, ale np. przy szklance z paluszkami), poranne wylegiwanie się w łóżku pod swoją zwyczajną kołdrą (bez wszystkich gadżetów i zdobień robiących dodatkowy klimat na zdjęciach) czy wspólne oglądanie ze swoim chłopakiem "Jeden z dziesięciu" i zacięta walka na pytania. 

Tytułowe pytanie wpisu pozostaje otwarte. Ilu ludzi, tyle pewnie odpowiedzi i przemyśleń w tym temacie. Dobrze jest inspirować, dobrze też byłoby zobaczyć, że inni żyją tak samo zwyczajnie jak my i naprawdę możemy trochę odpuścić. Jeśli każdy myśli, że nie dorównuje w jakimś tam obszarze do obecnych standardów, to rodzi to absurd i paradoks. Może fajnie byłoby czasem dać innym do zrozumienia, że naprawdę nasze codzienne życie nie jest idealne i perfekcyjne i większość z nas w niczym nie odstaje od reszty? 

Może po prostu trochę wyluzujmy. 

Ten wpis oczywiście nie mógłby się obejść bez jakiegoś zdjęcia 'szarej rzeczywistości' z przymrużeniem oka, dlatego macie poniżej świetny przykład z życia wzięty. Oto moja wieczorna stylówka z podróży do Rzymu. Na pewno na blogu pokazywałam wam piękne, klimatyczne zdjęcia Wiecznego Miasta, skrywającego się powoli w ciemnościach, mieniącego się światłami lamp itd.

Podczas gdy tak całkiem, całkiem szczerze: wieczorem zrobiło się tak cholernie zimno, że musieliśmy wspólnymi siłami wykombinować coś z niczego, bo zamarzłabym w swoich japonkach. Stąd ekstrawaganckie połączenie grubych szarych skarpet i balerin a do tego piękne wzorzyste spodnie, sweter w jeszcze innym kolorze i ja! Wyznaczałam tego dnia trendy. Nie muszę chyba dopowiadać, że na domiar złego złapała nas w drodze do naszego hotelu tak ogromna ulewa, że wylewaliśmy wodę z butów i generalnie nie potrafiliśmy znaleźć na sobie suchego miejsca.

Może już jednak dosyć tej prawdziwej, prawdziwej rzeczywistości, co ;-)?